Öğrenilmiş Annelik

Bu aralar çok sorguluyorum anneliğimi. Neden mi? Çünkü annemin sevmediğim özelliklerini, zaman zaman çocuklarıma yaparken yakalıyorum kendimi. Öğrenilmiş annelik diye bir şey var, artık çok eminim bundan.

Birkaç örnek vererek somutlaştırmak istiyorum bu konuyu. Benim annem ben 5 yaşındaydım işe başladığında. Çalışma koşulları pek kolay olan biri değildi. Tekstil işçisiydi o zamanlar...
Evde iş yaparken ben de onunla yapmak isterdim ama izin vermezdi, işi çabuk bitsin diye. Israr edersem de dayağı yerdim :) Hem dayak yerdim hem de yapmak istediğim işi yapamazdım. Çok şükür elimden her iş geliyor. Elimden bu zamana kurtulan olmadı :) Sadece yufka açamıyorum :D O da elime, kafama yediğim oklavalardan kaynaklı :D

Ali Baran da ev işlerine yardımcı olmak istiyor. Ben çoğu zaman izin veriyorum ona. Toz alıyor, bulaşık makinesini boşaltıyor, çamaşır makinesini boşaltıyor. Bu sıralar da kirli bulaşıkları çalkalamayı öğrendi. Çok güzel de kek yapıyor :) Sen erkeksin yapma etme demiyorum, aksine yapması için teşvik etmeye çalışıyorum. Ama bazen öyle oluyor ki; kendime O'na kızarken buluyorum. Bir an durup düşünüyorum 'Ne oldu? Ne yaptı bu çocuk da ben bağırıyorum ona?' Bu arada şunu da not düşmem lazım; bu durumun yani Ali Baran'a bağırıyor olmamın ikinci çocukla alakası yok. Çünkü hamile kalmadan öncesinde de vardı bu durum. O yüzden diyorum ki 'Öğrenilmiş Annelik' diye bir şey var.

Kendimi çok törpüledim anne olduğumdan beri. Çok okudum ve okuduklarımı uygulamak için çok uğraştım. Çoğu zaman kendimle savaştım da diyebilirim. Kötü bir anne değilim bana göre ama iyi bir anne olduğumu da düşünmüyorum, anneme kızdığım şeyleri kendim yapınca.

Demem o ki; bırakın yapsın çocuklar, öğrensinler. Hem mutlu olsunlar hem de ev işlerinin sadece kadının işi olmadığını öğrensinler. Erkek anneleri, geleceğe yatırım yapın öğretin çocuklarınıza kendi işlerini nasıl yapacaklarını. Gelinleriniz çok dua eder çok severler sizi o zaman :)

Sevgiler