ANNE OLUNCA ANLARSIN

Merhaba 

Bugün biraz çocukluğumu ve çocukluğum doğrultusunda çocuğuma karşı davranışlarımı irdelemek istiyorum. Biraz özeleştri de yapacağım. Biraz da içimi dökeceğim. 

Birçoğunuzun bildiği üzere Şubat ayından beri çalışan bir anneyim. Burada bahsetmiştim ve Allah gönlümüze göre versin demiştim. 


Çalışmaya karar verene kadar çok düşündüm, çok ağladım. 

Çünkü oğlum daha çok küçüktü. Yaşına bile girmemişti. Ben de çalışan anne çocuğuyum. 4 yaşındaydım annem çalışmaya başladığında. O yüzden çok iyi bilirim çalışan annenin çocuğu olmanın ne demek olduğunu. 

Karda kışta anahtarımı evde unuturdum, o soğukta akşama kadar dışarıda otururdum. Akşam olsun da abim okuldan gelsin, annem babam işten gelsin diye beklerdim. Bir Allah'ın kulu da kapıyı açıp gel demezdi.

Oturup ağlardım; 'herkes annesinin dizinin dibinde, sıcacık çorbasını içerken ben niye bunu yaşıyorum?' derdim kendi kendime. Hep annemi suçlardım. İnanın sırf bu yüzden annemle hiç ama hiç anlaşamazdım. 

Liseye geldiğimde anladım, annemle çatışmalarımın sebebinin çocukluğumun bu dönemi olduğunu. İlk o zaman içimdeki çocuk annesiyle barışmak için adım attı. 

Şimdi ise ben bir çalışan anneyim. Oğlum 16 aylık oldu. Ne ilk adımlarına şahit olabildim ne de ilk dişinin çıktığını görebildim. Ev kredisi, evlenince kiradayken çektiğimiz ihtiyaç kredisi, üstüne faturalar derken hiçbir şeye yetemez olduk. Dolayısıyla mecbur kaldım çalışmaya.

Ama baktım ki olmuyor. Oğlum beni istiyor. Gün geçtikçe huyu değişiyor. Hırçınlaşıyor. İşe girerken ki halime geri döndüm. Çok düşündüm, çok ağladım. 

Sonra bir karar verdim. Dedim ki; 'evet çocuğumun geleceği için çalışıyorum. Ama onun paraya değil bana ihtiyacı var. Ona iyi bir gelecek sunacağım diye, bütün ömrünü olumsuz etkileyecek psikolojik sıkıntılar yaşatmamın ne anlamı var? ' 

İşte bu noktada oğlumu seçtim. Bugün iş hayatında son günüm. Oğlum okula başlayana kadar da artık iş demeyeceğim. Ben çok şanslıyım. Bana destek olan kocaman bir ailem var. Annem, babam, kayınvalidem ve kayınpederim, abim, yengem, 3 görümcem ve 3 eniştem. 

Şimdi şimdi anlıyorum annemi. İnsanın başka çaresinin, başka seçeneğinin ve en önemlisi destek olacak bir ailesinin olmaması gerçekten çok zor. O da benim gibi şanslı olsaydı, bizi bırakıp da gitmek zorunda kalmazdı. 

Bazı şeyler gerçekten anne olunca anlaşılıyor. 

Fedakar tüm annelerin ellerinden öpüyorum. 

Sevgiler

Not: 28 yaşındayım, annemi daha yeni anladım. İçimdeki çocuk tam anlamıyla barıştı mı annesiyle? Hayır! Çünkü o günler geri gelmeyecek. 

Yorumlar

  1. ağlayarak okudum yazıyı 1 evlat buyuttum bukadar vicdan yasamadım ama artık 2.cocukda dur demek istiorum kendime 2 yasında kızım ama 2 senede olsa işi bırakıp onunla vakit geçiremezsem ömrüm boyunca kendimi affetmeyeceğim bakalım bende ilk adımı attım onaylanırmı bilmiyorum :( hersey gonlunuze gore olsun sevgiler..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Onlarla geçireceğimiz bir saniye, ay sonu cebimize girecek kâğıt parçalarından daha değerli!
      Çok teşekkür ediyorum, inşallah sizin de gönlünüze göre olur her şey

      Sil
    2. Onlarla geçireceğimiz bir saniye, ay sonu cebimize girecek kâğıt parçalarından daha değerli!
      Çok teşekkür ediyorum, inşallah sizin de gönlünüze göre olur her şey

      Sil
  2. Bu yorum yazar tarafından silindi.

    YanıtlaSil
  3. Bende 20 ay oğluma kendim baktım ve 7 aydır çalışıyorum ve bir yandan çocuğuma daha güzel bir gelecek sağlayabildiğim için mutlu olurken neredeyse her sabah tek derdi evde kalıp oyun oynamak olan oğlum ağladığı zaman içim acıyor vicdanım sızlıyor ve kendimi çok kötü hissediyorum. Keşke isteyen her anne okul çağı gelene kadar çocuğuna kendi bakabilse. Size de hayırlı olsun. Analı oğullu bol keyifli günler :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Çok zor oldu bu kararı vermem. Maddi olarak büyük sıkıntı çekeceğimiz bir sürece girdik, hayırlısı diyerek :)
      Oğlumun dünyaya gelmesini biz istedik ama bize gelmeyi o seçti. O yüzden onun istekleri daha önemli. Bu doğrultuda karar verdiğim için ne kadar rahatladım anlatamam. Omuzlarımdan büyük bir yük kalktı. Darısı işten ayrılıp çocuğuna kendi bakmak isteyen annelerin başına inşallah.
      Bu arada teşekkürler :)

      Sil
  4. Çok doğru bir seçim yaptın mavi :) Bunu ben demiyorum psikoloji diyor. Çocuklar küçükken annelerine aşırı muhtaç olurlar. İleride güzel sağlıklı bir birey bizi bekliyor :) inşallah.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Tek temennim o. İnşallah benim yapmaya çalıştığımdan da sağlıklı, ahlaklı, etik değerlere önem veren, en önemlisi ülkemin ilerlemesine katkıda bulunan bir birey olur. Yaşayıp göreceğiz.

      Sil

Yorum Gönder

Okuduklarınızla ilgili düşüncelerinizi benimle paylaşarak kendimi geliştirmeme katkıda bulunursanız sevinirim.
Ayrıca iletişim ve sosyal medya hesaplarınızı yoruma eklemeyi unutmayın.
Sevgiler
Mavi'nin Güncesi

REKLAM

Popüler Yayınlar